در قطار

دربرابرم پنجره ایست. درختان، خانه ها، پلها، مزارع، به سرعت می گذرند. اما آسمان ایستاست. ابرها نمی جنبند.

در دوسوی پنجره دو دختر نشسته اند.خندان، رسیده.

آسمان و من آن دو را می نگریم.