یکی از پریشان حالهای روزگار است. نامش پرشان است. پرشان اسم کسخلی است. حالا گیرم معنایش هم رزمجو باشد. امروز بعد از ظهر پرشان رفته بود خواستگاری نادره. هوا تاریک شده بود و من نشسته بودم روی نیمکت پارک و سیگاری آتش کرده بودم. دیدمش با کت و شلوار و کراوات که سلانه سلانه می آید. می دانستم که حتما سیگار می خواهد. پاکت سیگار را از جیب کاپشنم بیرون آوردم و نرسیده دادم دستش. براندازش کردم. خنده ام گرفت از موهای شانه کرده اش.
- چیه؟ داماد ندیدی؟
- عجب خری هستی تو.
سیگاری را بدون اینکه روشن کند بر لب می گذارد و پاکت را بر می گرداند.
- فکر کنم جور بشه. هم مامان من از نادره خوشش اومد. هم مامان اون از من. هم مامان من از مامان اون. هم مامان اون از مامان من.
- مبارکا باشه شازده. مراسم کی هستش؟
- نمی دونم. حرف اوناش نشد. شاید تابستون.
- کسخل!
- امیدوارم که ناراحت نشی. ولی نمی خوام دعوتت کنم.
می نشیند کنار من و دستانش را می گذارد روی پشتی نیمکت و سرش را بالا می گیرد و آسمان را نگاه می کند.
- چرا؟ چون کردمش؟
- شاید.
- اگر اینطوری راحتتری از نظر من مشکلی نیست. اصلا بودن من خیلی هم درست نیست.
- هوا داره سرد میشه.
- آره. آقام گفت که بخاریها رو بیارم از تو انبار.
- دیگه از فردا در موردش حرف نزن.
- بخاریها؟
- نه کردن نادره.
- باشه. ولی من کردمش. سه چهار بار. هر بارشم برات گفتم. خوب گوشتیه.
- آره
- چرا می خوای خودتو کسخل کنی؟ تو حتی عاشقشم نیستی.
- تو نمی فهمی.
- باشه من از فردا در موردش حرف نمی زنم. اما الان بهت می گم.رفیقمی. کسخلی پرشان. ولی رفیقمی.
- تو رفاقت کم نگذاشتی هیچ وقت.
- آره. اونم تو دادن کم نمی گذاشت.
- قبلنم گفتی اینارو.
- آره. باشه. دیگه چیزی نمی گم. بهت قول می دم.
احساس بدی پیدا کردم. دلم برایش سوخت. یک جوری حسی کردم او هم دلش برای من سوخت. سیگارش را هنوز روشن نکرده و گوشه لبش نگه داشته بود. بلند شد که برود. قبل رفتن شمرده و آهسته گفت:
- تو هم رفیقمی. من حرفاتو باور می کنم. واسه کردن دخترا خیلی کاردرستی. وقتی میگی یکی خوب میده یعنی خیلی خوب میده. من رو حرفات حساب می کنم.
