Io sono l'amore (I am love) (2009)
Luca Guadagnino
"اما" در میان مکالمه با مهمان، کلافه و بی قرار به سمت آشپزخانه می رود. " ادواردو" پسرش او را دوبارصدا می کند ولی "اما" هیچ نمی شنود. او وارد آشپزخانه می شود. از پله ها پایین می رود و آشپز را می بوسد و باز می گردد.
***
این فیلم می تواند نمونه تمام عیار برای ساختن فیلم بد باشد. آقای کارگردان جوری فیلم ساخته است که از هر کسی بر نمی آید. به نظر من ایشان با ساخت این فیلم نشان می دهد که چه توانایی بی نظیری در خراب کردن کار یک تیم فیلمسازی دارد. عنوان بندی فیلم به خودی خود بیانگر بی استعدادی فیلمساز است. تمام نماها، قابها، زوم کردنها و فوکوس کشیها، پن و تیلت کردنها، انتخاب زوایای دوربین، توجه بر بعضی جزئیات، نمایش روابط و شخصیتها، ناتوانی و بارزتر از آن بی هویتی فیلمساز را فریاد می زند. این بی هویتی از جانب کارگردان در تک تک عناصر فیلم رسوخ کرده است و حتی بازی زیبای تیلدا سوینتون، موسیقی قابل قبول و مناظر دلفریب هم نتوانسته جلو دار آن باشد. به زعم من تاکید بر معماری و ساختمانها و همچنین جزئیات در بعضی سکانسها بدون هیچگونه هدف و تنها از برای ژست هنری انجام می شود.
قاب بندی خوب نیست و حرکات دوربین به اندازه ای بی معنی است که روی اعصاب می رود. تدوین خراب است. گرچه می توان حدس زد که با این نماهایی که گرفته شده تدوینگر نگونبخت پشت میز تدوین چه زاری زده است. فیلمنامه به خودی خود چیز تازه ای ندارد و این نگاه، درک و هویت فیلمساز است که می تواند به آن عیار و بها ببخشد. کاری که فیلمساز در انجام آن ناتوان است.فیلمساز در یک سوم پایانی فیلم کمی خودرا جمع و جور می کند یا احتمالا تدوینگری، تهیه کننده ای، دوستی، مادری، پدری، کسی، دو تا پس کله اش می زند تا فیلم شکل بهتری پیدا کند. در فیلم سکانسهایی وجود دارد که پتانسیل آن را دارد که تبدیل به سکانسی درخشان و به یاد ماندنی شود اما آقای کارگردان آن را به چیزی معمولی یا حتی ضعیف تبدیل می کند.
برای ساختن فیلم خوب بیش از تکنیک و فن فیلمسازی که به هر حال بدست می آید جهان بینی و تفکرات و درک هنری فیلمساز اهمیت دارد تا آن را به پیکره فیلم بدمد و اثر هنری خود را بیافریند. برای این است که امثال کیشلوفسکی و کیارستمی با کمترین استفاده و بهره از تکنیک و فن و با تکیه به جهان بینی و درک هنری، خود و سینما را به مرتبه ای جدید می رسانند و امثال این آقای کارگردان شوربای بی خاصیتی را تحویل سینما می دهند.
