مقدار سعادتی که هر کس می تواند بدست آورد، در اثر فردیت اش پیشاپیش مشخص شده است، به ویژه، محدودیتهای ذهنی، توانایی آدمیان را در کسب لذت یکبار برای همیشه تعیین می کند.
اگر این حیطه تنگ باشد، هیچ کوشش بیرونی، هیچ خدمتی که انسان های دیگر و سرنوشت در حق کسی می کند، ممکن نیست او را از حد متعارف سعادت و خرسندی نیمه حیوانی فراتر برد. چنین کسی به لذات حسی، زندگی خانوادگی مانوس و شاد، معاشرتهای سطح نازل و وقت گذرانیهای مبتذل نیازمند می ماند.
در باب حکمت زندگی / آرتورشوپنهاور
