غالب مردم بالاترین ارزش را برای نظر دیگران قائل اند و دغدغه آنها بیشتر نظر دیگران است تا آنچه در فکر خودشان می گذرد و مستقیما و بلافاصله با آن رابطه دارند. این اشخاص نظم طبیعی را واژگون می کنند. نظر دیگران را واقعیت هستی، و شعور خود را امری واهی می پندارند و بدین نحو آنچه را که مشتق شده و ثانوی است به امر اصلی بدل می کنند و به تصویری که در ذهن دیگران دارند بیش از آنچه خود هستند اهمیت می دهند. اینگونه اهمیت دادن مستقیم و بی فاصله به چیزی که به هیچ وجه برای ما مستقیما و بلافاصله وجود ندارد، حماقتی است که به آن خودپسندی می گویند، که لفظ مناسبی است برای نشان دادن پوچی و بی محتوایی این تلاش.
در باب حکمت زندگی / آرتورشوپنهاور
