با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال،

در دل صخره نقبی می‌زنم. هزاران هزار سال

دندانهایم را فرسوده‌ام و ناخنهایم را شکسته‌ام

تا به سوی دیگر رسم، به نور، به هوای آزاد و آزادی.

و اکنون  که دستهایم خونریز  است و دندانهایم در لثه هایم می‌لرزند،

در گودالی، چاک چاک از تشنگی و غبار،

از کار دست می کشم و در کار خویش می‌نگرم :

من نیمه‌ی دوم زندگی‌ام را

در شکستن سنگها، نفوذ در دیوارها، فروشکستن درها

و کنار زدن موانعی گذرانده‌ام که در نیمه‌ی اول زندگی

به دست خود میان خویشتن و نور نهاده‌ام.

کلودیا پاز / احمد میراعلایی