۱۳۹۳/۰۷/۱۸

سکانس سی و دو

پل چوبی (۱۳٩٢)
مهدی کرم پور

مونولوگهای الکی. شمال رفتنهای الکی. ویلاهای الکی. شوخیهای الکی. سورپرایزهای الکی. شخصیتهای الکی. بازیهای الکی. دیالوگهای الکی. سیاسی بازیهای الکی. درد جامعه های الکی. تصمیمهای الکی. زیر بارونهای الکی. شعر خوندنهای الکی. حال خوب بودنهای الکی. دایی های الکی. کتلت و خیارشورای الکی. نوستالوژیهای الکی. وثیقه های الکی. متحول شدنهای الکی. بازداشتهای الکی. تهمتهای الکی. فیلم الکی. فیلمنامه الکی. کارگردان الکی. طراح صحنه الکی. موسیقی الکی.

پینوشت:
یک: الکی الکی تا آخرش رو دیدیم.
دو: بازی هدیه تهرانی تنها نکته قابل تحمل فیلم بود.
سه: این جماعت فیلمساز کی میخوان دست از شمال و ویلای شمال بردارن. به خدا ایران خیلی گنده تر از این حرفهاست.

چار: اون سکانس قند رو هم چیندن که با ریختنشون زن وارد خونه شد. داغونم کرد. داغون.

هیچ نظری موجود نیست:

Free counter and web stats